Het meest heftige weekje eruit!

Hallo lieverds,

Ut is gedoan, ut is gedoan ….

Het lesgeven zit erop. Ik voel me raar van binnen. Er valt veel spanning van mijn schouders. Vele uren werk zitten erop. Maar ik voel me ook een beetje kl*te. Het zit er echt op. Maanden heb ik na deze ervaring uitgekeken. Lesgeven aan kinderen die me met een glimlach op hun gezicht zo blij kunnen maken. Gewoon iets kunnen betekenen voor een ander, zonder dat je er zelfs iets voor terugverwacht. Alles achterlaten in Nederland om je rugzak met bagage nog voller te maken. Werken aan je eigen zelfvertrouwen en je zelfkennis vergroten. Dierbare mensen om je heen missen omdat je aan de andere kant van de wereld woont. Ik had het er echt allemaal voor over. Ik heb er geen moment spijt van gehad. Het is het me allemaal waard geweest.

En nu zit het ‘officiële’ werk er dan echt op. Ik mag gaan genieten van een, als zeg ik het zelf, welverdiende vakantie. Ik had gedacht dat ik nu zoiets zou hebben van, als ik klaar ben, dan wil ik naar huis. En begrijp me niet verkeerd, ik kan niet wachten totdat het 29 september is. Maar ik wil ook echt nog graag zien hoe mooi Thailand is. Ik ben zo ingesteld dat mijn thuiskomst over 2 weekjes is, dat het ook goed zo is. Ik beloof dat ik de komende dagen ga genieten van Koh Samui, Phuket, Kanchanaburi, Ayuthaya, Chiang Mai, Chiang Rai en Bangkok.

Als ik op mijn strandbedje lig dan zal ik nog eens terugkijken op de afgelopen week. Een van de heftigste weken eruit. Nog vol emoties van het afscheid van secundary op weg naar Bangkok om Femke op te pikken. In Bangkok mijn verjaardag vieren, ver weg van iedereen maar ook heel dichtbij iedereen. Ontzettend moe start ik dan ook met mijn laatste lesweek, de showweek.

Die maandag staat de show voorbereiding, als bedankje uiteten met Mr. Suthipong en Mr. Sayan en de laatste massage bij onze vaste massagesalon centraal. Mijn lichaam sputtert wat tegen en ik heb veel last van mijn darmen. Maar na een illegale overnachting in het Golden Beach hotelletje kan ik er weer tegenaan.

De dinsdag begint erg spannend. Paul, de beide Ryannes en ik mogen een speech houden voor 140 headmasters uit de omgeving van Cha-am. Zweethandjes en knikkende knietjes, maar uiteindelijk was het appeltje/eitje. Ik sloot onze speech af met een 3-minuut durend woordje over onze ervaringen. Van de 140 mensen zullen er 10 iets begrepen hebben, zo goed is hun Engels haha! Dus we hebben flink met de eer gestreken! Verder heb ik rustig aan gedaan. De laatste zaakjes aan de show voorbereid, hapje gegeten met de Ryanne’s en Fem en weer illegaal geslapen in het Golden Beach.

Woensdag stond een lang, interessant, vermoeiend, sportief en ontzettend melig dagje centraal. We beginnen ons Uni dagje met onze afscheidsshow. Voor en door studenten. Wat hebben we een lol met het beschuit fluiten, nail shitting, stoelendans, het rollenspel op de wc en de hokey pokey. Het is een zeer geslaagd afscheid en zelfs hier loop ik met een brok in mijn keel naar buiten. Na een matige lunch, het lijkt wel of de lunch steeds slechter wordt haha, begint de sportdag. Komen wij daar sportief naar buiten in korte broek en topje, lopen de studenten in spijkerbroeken. Hmm dat zal wat worden denken we al. En inderdaad, onze inzet ligt 5 x hoger dan die van de meeste studenten, maar ik weet wel zeker dat wij de meeste lol hebben gehad. Touwtrekken, zaklopen en op de hakkepak. Met een knalrood hoofd loop ik de English room binnen, omdat ik net in de brandende zon een potje ‘korfbal’ gespeeld heb. En dat voelt lekker. Ik kan het nog steeds, haha! Vervolgens terug naar Cha-am en dan weer terug naar Petchaburi. Want we zijn uitgenodigd geworden voor de Fancy night. We moeten Fancy kleren aan, jaja, vertel ons maar eens wat dat is. Gehuld in een Thaise sjaal en Paul in pak lopen we het zaaltje binnen. Eerst lijken we de meest gedressde mensen te zijn, maar dat gevoel verdwijnt al snel. Om ons heen lopen travestieten, cinderella’s, schoolmeisjes, aerosmith, en ga zo maar door. Het was nog gaver dan op de parade tijdens de Zoepkoel. Deze happening hadden we dan ook voor geen goud willen missen. Er worden complete fotosessies genomen, optredens uitgevoerd en hapjes (zeg maar happen) geserveerd. We worden bedankt voor de vrijwillige inzet met een (mooi!) certificaat en iets wat op een schilderij op doek lijkt (leuke poetslap haha).

Tjsaa, en dan, na weer een kort nachtje slaap, staat het definitieve laatste afscheid centraal. De show van de zusjes op de primary school. De show verloopt in eerste instantie wat rommeliger dan verwacht, maar nadat ik mijn verwachtingen wat bijstel, kan ik genieten van de vrolijke gezichten van kinderen, leerkrachten en ouders. Op het einde delen we aan de kids spekkies from Holland uit en mogen de leerkrachten en ouders een stroopwafel proberen. Ik krijg een brok in mijn keel als ik 2 oude vrouwtjes zie zitten die er te arm uitzien om zichzelf ooit te kunnen verwennen met wat lekkers. Ze kijken me met glunderende ogen aan en bedanken me. Zelf worden we verrast met een mega mooie armband en tas. Wat weten ze toch goed wat ik leuk vind haha! Tsjaa, en dan komt het meest dankbare geschenk. Hele dikke knuffels van veel kinderen. Tranen lopen over mijn wangen terwijl ze me heel stevig vastpakken. Dit was het dan. Ik zal ze waarschijnlijk nooit meer zien …

’s Middags worden we getrakteerd op een lunch met het hele team. De directeur vindt het wel heel gezellig, want hij heeft nog nooit zoveel gepraat. Geen idee wat er in die Heineken flessen zit … Om 3 uur zijn we vervolgens thuis. We hebben vakantie, we praten erover, maar beseffen het nog niet.

En dan sluiten we de week af met vrijdag. Een relaxt dagje, huis opruimen, spullen inpakken, internetten en vanavond samen met alle vrijwilligers, directeuren en leerkrachten een sjiek afscheidsfeestje vieren.

We moeten vanavond afscheid gaan nemen van de collega’s en morgen van elkaar. Iedereen gaan nu zijn eigen weg. Iedereen kijkt uit naar zijn rondreis maar ergens is het ook moeilijk om nu alleen verder te gaan. We hebben zoveel dingen met z’n 6-en gegaan. Maar de 29ste zie ik Rian en Paul weer. En de 3de oktober staan we op Dusseldorf Airport om Gemma en Paulien te begroeten.

Lieve schatten, het was een mega lang verhaal van een mega mooi en heftig weekje. En het klinkt echt onwerkelijk om te zeggen maar het is echt zo:

IK ZIE JULLIE OVER 2 WEKEN!

Dikke kus, Marijke